TÜNEL

İçimi kusuyordum düz beyaz kağıtlara.Hepsinin ucu yanık.Yanık kokularına aldırmadan kusuyorum.Kustukça daha da çok.Bitiyorum.Yanan uçlar gibi bitiyorum.

Göz kapaklarım kapanıyor.Gece kadar acımasız oluyorum.Canım acıdıkça acıtıyorum.Kirpiklerim kanıyor.Bir tünel beliriveriyor yanıkların arasında bembeyaz bulutlar geçiyor uçurtmaların arasında.rengarenk bisikletler.Hepsi terkedilmiş.Renkleri hala aynı.Çocuklar gibi.Çocuk olarak ölen herkes gibi.

Ah o martı sesleri...

Gemiler geliyor üzerime koca dalga sesleriyle kağıtlarım ıslanıyor.Ben hala kusuyorum.Ağlayan çocuklar gibi.Tıpkı onlar gibi