Kalbinden geçenleri elbetteki bilemem.Tahminlerim var ama kesinliklik veremem.
Bazen her şey yetmiyor insana.Bir yerden çatlak verdin mi sinsice sızıyor ayrılık kara kışa.Yollar yalnızlığa adım adım ilerlerken nereye gittiğimizden bir haberiz.Bilmediğimiz yerlerde ordan oraya yalancı kahkahalarla bir bedene sürükleniyoruz.Avutuyoruz sevmeye çalışıyoruz.Paklanmaya çalıştıkça dahada kirleniyoruz.
Her adımda karşılaşır gibiyiz oysa.Tanımadığımız yüzlerde bir ''biz''yaratıp bu yalana inandırıveriyoruz kendimizi.Ve bir gün uyandığımızda yanımızdakinin ''biz''olmadığını anladığımızda bazen geç oluyor her şey için.Aslında hep geç kalıyoruz.
Bazen her şey yetmeyiveriyor.Hiçbir şarkı seni teselli edemediğinde kelimeler dökülüveriyor böyle.Ne söylesem az ne söylesek gereksiz ama bir okadarda ihtiyaç.Nefes gibi.Akış gibi.Sevgi gibi aşk gibi.Yeni anlamlar ararken esasları unutuveriyoruz.Hatırladığımızda ise her şey için bir kez daha çok geç oluyor.Ne kadar güçlü olsakta ayrılığa baş kaldıramıyoruz.Yeniliyoruz.
Hangimiz daha güçlüydük bu oyunda ?
Sen mi ? -Hiç değil
Ben mi ? Sana teslim,uzak.
Her dakikada dahada çok kaybedip dahada çok kazanıyoruz bizi.Biz olmadan.Uzaktan sessizce hasretle.
Kış geldi sevgilim.Yine bir kış daha.Yine uzağız yine yorgun ve mutlu olmaya çalışırken hayaletlerimiz yakalıyor ellerimizden.Bir şarkımız bir kokumuz bir kelimemiz.Hangisi yeter ki ? Hangisi güçlü ki.
Suyun önüne geçmek imkansız.
Kar güzel.
Ayrılık soğuk sessiz acı.
Yağmurlar ıslak,sıcak,yaşlı.
Biz yalnız güçsüz sessiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder