22 Ağustos 2012 Çarşamba

Yalnız ve Hiç

Bazı geceler aynı rüyayı görüyorum.Yüksek bir tepenin ardındaki uçurumun ucunda yürürken buluyorum kendimi.Gökyüzü tam karşımda.ellerimi uzatıyorum,yetişemiyorum.Bulutlar sanki çok yakın ama uzak.Ertesi sabah uyandığımdaysa ayaklarım yere basıyor sadece.Bazı sabahlar nefes almakta dahi zorlanıyorum.Gecenin etkisi var mıdır bilmiyorum ama bazı günler çok zor oluyor.Ve bazı geceler.Özlediklerin,terk ettiklerin,terkedenler anne ve baba.

Bazen bir ressam olmalıyım diyorum.Bazen ise yalnızlığa kilit yemiş bir yazar.Purom yansın hiç bitmesin.Ve sadece yazayım istiyorum cümlelere dikkat etmeden hatalarla dolu bir yazı.Sonra hiç aklımdan çıkmayan o rüya geliyor aklıma.Yine uçurum kenarında gökyüzüne dokunmak isterken buluyorum kendimi.Yürüyorum.Yollar bitmiyor yürüyorum.Oysa hala yerimdeyim ve gökyüzü hala uzak.Bulutlara erişmek istiyorum.Oraya çıkıp ve bir daha inmemek.Bazen bir ressam oluyorum bazense bir yazar ama en çokta hiç olmayı beceriyorum.Yalnız ve bir hiç.

Annem yaşasaydı utanır mıydı bu halimden acaba ? Üzülür müydü bana ? Üzmüş olur muydum yine onu istemeden ? Yeniden sarılmak istiyorum.Yeniden hergün özlediğimi yüzüne haykırmak istiyorum.Ama bulutlar izin vermiyor anne.Ben haykırmasamda sen beni kalbinle duyuyorsun biliyorum.

Yeryüzünde bir hiç oldum.Ne bir ressam ne bir yazar ne de başka bir şey.İnsanlar gibi bir şeymişim gibi dolaşıp utandırmadım kendimi.Yalnız ve hiç olmayı seçtim.Şimdi en iyi olabildiğim bir şeyi yapıyorum.Ve en sevdiğim şeyleri.Ama gökyüzü hala uzak ve mavi.Masmavi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder