6 Mart 2011 Pazar

Susuyorum.

İlerliyordu yolunda,sessiz sakin kımıldamadan.Kalbim hep sabit her salisem ona teğet geçiyordu.Küçük çatlakları vardı kalbinde.Dokunduğu her kalpte tamamlamaya çalışıyordu içindeki eksikliği.Kalbi kelebek gibiydi her bedende bir gece yaşayıp ölüyordu.Uyandığında başka başka adamlar vardı kollarında.Beni bekliyordu.''Belki karşıma çıkar''diye hayıflandığını biliyorum.Hissediyorum.Bir iki not buldum eski kitapların arasında.Biz'le başlayan biz'le batan cümelerle doldurmuşuz.Meğer ne mutluymuşuz küçük dünyamızda.Kedimiz varmış ozaman beyaz renkli gözleri olan.Hani görenlerin ''Van kedisi''sandığı.
Kendine hiç acımazdın.Biz'den korkardın.Hepte söylenirdin zaten ''bir gün korktuğum başıma gelicek diye çok korkuyorum''diye.O günlerden birindeyiz işte.Eriyoruz başka bedenlerde.Bilirim,tanırım narin bedenini.Uyandığın adamlar anlamaz bilmez bile.''Zevkten kudurmuş piç kurularıdır hepsi.Ve sende bilirsin bunu.Aynada az lanet etmemişsindir kendine.
*
Uzak durup yakın olmayı nasıl başarıyorsun sahi ?
Bir şeyler sencede eksik değil mi ?
Saatin hiç takılmıyor mu,takılıp kalbin bir kere bana atmıyor mu ?.
*

'Kalp sancım var bu doğru.Yaprakları kurutmuyorum aralarda.Yazmıyorum.Karalamıyorum çizmiyorum birşeyler.Korkuyorum.Yine bağlanırsam sana nasıl koparım diye.Lanet olsun ki çıkmıyorsun bile aklımdan lanet ediyorum ağlayamıyorum içiyorum.Uyuyorum.Sakallarım çok uzamış farkında bile değilim.Kedim çektiğinde anlıyorum.Ve yine susuyorum.Sana susuyorum..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder