Büyüdü'k

Küçükken derlerdi ya hep ''büyüyünce''herşey diye.Hepimizde büyümek için can atardık.İstediğimiz herşey hep yıllara ertelenirdi.Yapamadıklarından değildi biliyorduk;çünkü biz çok küçüktük.Yıllar geçti yavaş yavaş büyüdük hepimiz.Daha büyümenin ilk adımında birçoğumuz tökezlemeye başlamıştık bile.Hani büyükler hep kusursuzdu,onlar birer süper kahramandı ?.Peki biz neydik ? Ne yapıyodukta küçüklüğümüzde ki büyükler kadar kusursuz  olamıyorduk ? Her neyse neticede yavaş yavaş büyümeye kafa atmaya başlamıştık.Daha ilk adımında tökezleyip yerede düştük.Çok canımız yandı.Oysa biz sanardık ki büyüklerin canı yanmazdı.Sadece küçükler ağlardı.Anladık ki en çok ağlayan küçükler değil büyüklermiş.Hemde ne ağlamak..
İçleri birer okyanus olmuş hepsinin.Işıklar sönünce o okyanuslarda inci taneleri arıyolarmış meğer.Kalplerini çize çize.Herkeslerden gizli dalıyolarmış o kalplerindeki derin okyanusa yüzüyolarmış.Öyle yoruyormuş ki bu yüzme onları gözlerini açtıklarında yastıkları sırılsıklammış.
Oysa biz büyümeyi böyle mi bilirdik.Hep kusursuz hep en iyi biz olucaktık.Annemiz gibi bi karımız babamız  gibi bi kocamız olucaktı peki şimdi nerdeler?
Büyümek aslında sandığımız gibi kusursuzluk demek değilmiş.Tam aksine kusurları örtmek için yapılan birer makyajmış.Şekilden şekile girip pislikleri süslü kıyafetlerle kapatmakmış.Oysa çocukluk öylemiydi ? En kirli hallerimizde bile en tatlı olan bizdik.En sevilende..
İç dünyamızda parçalanıp parçalarımızın her bir hücresini mikroba bandırmakmış kısmen büyümek.Evet artık büyüğüz.İstediğimiz pisliğe banıp istedimiz makyajı yapabiliriz.Kimse bize küçüksünüz diyemez.Çünkü bizde artık büyükler gibiyiz.Kirliyiz yıkansakta onlar gibi makyaj yapıpta dolaşabiliyoruz.Bizimde birer okyanusumuz var ışıklar sönünce içinde gizlice yüzdüğümüz.
Bizde artık büyüğüz biz büyüdük.
Kirli oyunlarımız bile var..